uzman
Active member
- Katılım
- 25 Eyl 2020
- Mesajlar
- 52,336
- Puanları
- 36
Sanjay Leela Bhansali, abartılı derecede gösterişli setlerle eş anlamlı hale geldi ve en son Netflix orijinal televizyon dizisi Heeramandi: The Diamond Bazaar, onun müsrifliği, gösterişi ve ihtişamı destekleyen kendine özgü film yapım tarzının bir istisnası değil; ancak bu durumda karakterlerin yerini alıyor. ve komut dosyası var. Göz kamaştırıcı elmaslar, süslü binalar, cömertçe tasarlanmış topluluklar, kraliyet antikaları var, ancak tutarlı fikirler, açıkça tanımlanmış karakterler ve ilgi çekici bir hikaye hiçbir yerde bulunamıyor.
Manisha Koirala, Sonakshi Sinha, Aditi Rao Hydari, Sanjeeda Sheikh, Sharmin Segal, Adhyayan Suman ve Fardeen Khan gibi isimlerin yer aldığı sekiz bölümlük program, eğlencenin popüler olduğu bağımsızlık öncesi Lahor'un güçlü tavaiflerinin (nezaketçilerinin) öyküsünü konu alıyor. bölge sadece gösterişli bir genelev değil aynı zamanda seçkinlerin görgü kurallarını ve kibarlığı öğrendiği, sanat ve kültürün bir araya geldiği bir buluşma noktasıydı. Bu alanlar Nawab davranışlarının iyileştirilmesi için bir okul görevi gördü ve Bhansali'nin Heeramandi'si bu kadınların sosyal gerçekliğini ve duygusal çalkantılarını yakalamayı başarıyor.
Seçkin kırmızı ışık bölgesinin bu versiyonunda her türden tavaifle tanışacaksınız: manipülatif, kurnaz, yardımsever, kalbi kırık, hayalperest, kurnaz, intikamcı, şiirsel ve hatta asi. Her Tavaif'in kendine ait bir kişiliği ve trajik bir geçmişi olsa da, bu dönen kızların ortak noktası, hayatlarının “altın kafesi” içinde kilitli kalmanın, toplumun sözde soyluları tarafından imrenilen ve kamuoyunda ikiyüzlü bir şekilde alay konusu olmanın sefaletidir. Bu kadınların en güçlüsü bile içinde bir boşluk taşıyor ve “onu yalnızca ölümün özgürleştirebileceğine” inanıyor; buna Shahi Mahal (Kraliyet Sarayı) adında gösterişli bir genelevin sahibi olan, aralarında en etkilisi olan Koirala'nın kahramanı Mallikajaan da var.
Manisha Koirala, Heeramandi'de lüks bir genelevi olan güçlü bir tavaif oynuyor
Mallikajan sürekli sarhoştur ve küçük bir incinin fiyatını geri almak için seni göz açıp kapayıncaya kadar satmaktan korkmaz. Nawab'ları kontrol altında tutuyor, İngilizlerden korkmuyor ve muazzam bir siyasi nüfuza sahip. Koirala ekranda her göründüğünde, izleyiciyi sinirlendiren ürkütücü ve öngörülemeyen bir ruh halini beraberinde getiriyor. İlk bakışta karakteri Gangubai Kathiawadi gibi görünse de, Mallikajaan onun yarısı kadar bile iyi kalpli değil ve pervasızca bir aptal olduğunu kabul ediyor.
'İmparatorluğu' yanılmaz gibi görünse de, dokuz yaşındayken Mallika tarafından satılan aynı derecede güçlü ve kurnaz yeğeni Fareedan'ın (Sonakshi Sinha), aklında intikamdan başka bir şey olmadan Heeramandi'ye döndüğünde işler ilginç bir hal alır. Birbirini yok etmeye çalışan hırslı ve karmaşık karakterlerin yer aldığı dizi, iki zorlu kadın arasındaki güçlü çatışmayı konu alıyor.
Pek çok başka hikaye paralel ilerliyor: Genelevde doğan Alamzeb (Sharmin Segal), fahişe olmak yerine şair olmak istiyor, yetenekli Bibbojaan (Aditi Rao Hydari), İngiliz Raj'a karşı savaşan isyancılarla gizlice çalışıyor. ve afyon bağımlısı Lajjo (Richa Chadha), Heeramandi'den nefret eden ama sonunda intikamcı Waheedajaan (Sanjeeda Sheikh) olan Tawaif'e aşık olan, Londra'dan dönen Tajdar (Taha Shah Badussha) adlı kötü niyetli Nawab'a geri dönülmez bir şekilde aşık olur. Huzoor olmak isteyen alıngan Shama (Pratibha Ranta), onun gençliğini ve güzelliğini kıskanan annesine karşı sesini yükseltir.
Sharmin Segal, Heeramandi fahişesi yerine şair olmak isteyen bir tavaifin kızını canlandırıyor
Bu kadar çok örtüşen karaktere rağmen senaryo kağıt üzerinde güçlü ve etkili ve sonraki sezonlar için potansiyel taşıyor. Alışılagelmiş ticari sinemanın aksine siyah beyaz karakterler yoktur; Kötü adamlar bile değişen derecelerde insani duygularla gri bir ışıkta tasvir ediliyor. En karanlık karakterler o kadar derin bir şekilde kendi parçalarına ayrılmış ki, uzun zaman önce geride bıraktıkları duygu parçacıklarına bir göz atılması garanti ediliyor. Sinhas Fareedan'ın, Heeramandi'nin iğrenç eşcinsel pezevengi, normalde konuşkan Ustaad Ji'ye (Indresh Malik) güzel bir burun iğnesi taktığı, ardından toplu iğne başı sessizliği ve yüzünde bir duygu tsunamisinin izlediği özel bir sahne var. Sahne güçlü, büyüleyici ve kelimelere gerek kalmadan çok şey aktarıyor.
Aynı şekilde, iki mandi hizmetçisi arasında, en büyük tavaif olma yönündeki ilk hayalleri hakkında şakalaştıkları samimi bir konuşma var. Yardımcı karakterlerin en küçük nüanslarının bile tasvir edilme şekli etkileyici.
Bu arada, Taviflerin rengarenk, mücevherlerle donatılmış mahkeme salonları ile İngilizlerin lüks duvarların dışındaki işkenceci zulmü arasındaki keskin zıtlık bile büyüleyici. Hindistan'dan Çık Hareketi'nin sloganları dışarıda yankılanırken Nawab'lar, tesadüfen özgürlük mücadelesinde önemli bir rol oynayan birkaç vatansever tavaifin evi olan kraliyet genelevlerinde kutlamalarla meşgul.
Bu fahişeler, seçici tarihin sayfalarında hareketteki rollerini yakalamayı başaramamış olsalar da, gösteride bu husus ayrıntılı olarak ele alındı. Bazı Taviflerin kurnazca veya baştan çıkarıcı bir şekilde Nawab'lardan önemli bilgileri nasıl çıkardıkları veya bazen isyancıların cephanelerini saklamalarına nasıl yardım ettikleri, bir kez daha harika bir iş çıkaran Hydaris Bibbojaan tarafından ele alındı.
Heeramandi'den bir karede Sanjeeda Sheikh
Ancak üzücü olan, Bhansali'nin senaryoyu beyazperdeye uygun şekilde uyarlamakta zorlanmasıydı. Elbette abartılı setlerden bahsetmiyoruz; Tam not verilir. Mükemmel bir kitap olsa bile seri sizi bağlamayacak veya daha fazlasını istemenize neden olmayacak.
Bhansali'nin on yılı aşkın bir süredir bu fikre bağlı kaldığı göz önüne alındığında, sonuçlar aynı seviyede değil. Burada ve orada birkaç son derece güçlü sahne ve dokunaklı diyalog var, ancak gösteri bir şekilde bu ivmeyi eşit derecede uyuşuk ve zayıf bir şekilde sürdürmeyi başaramıyor. arada aşırı gerilmiş dolgu malzemesi. Birkaç gereksiz sahne olmasaydı dizi çok daha iyi olurdu.
Heeramandi'nin özellikle sonlara doğru tempo konusunda da sorunları var. Final başlı başına güçlü olsa da yedinci bölümden sekizinci bölüme geçiş ani, ani ve aceleye getirilmiş bir çaba gibi geliyor. Performanslar da karışık. Bhansali'nin yeğeni Sharmin Segal'i Mallikajaan'ın özünde bir şair olan küçük kızı Alamzeb rolüne verme kararı sonuçta diziye zarar verir. Bu kadar güzel yazılmış bir karakteri nasıl yok edebilirsin? Segal'in rüya gibi aşık bir kadın gibi görünmediği, daha çok uyuşturucu bağımlısı kaybolmuş bir insan gibi göründüğü sahneler var. Tajdar'la olan kimyası bile doğal değil ve zorlama geliyor. Adam kayırmacılık kokan oyuncu seçimi, dizinin ana karakterlerinden birinin yok edilmesiyle sona eriyor.
Fardeen Khan, kısa ekran süresi ve az diyalogu olan bir Nawab'ı canlandırıyor
Richa Chadha da Lajjo'ya yakışmıyor. Belki de buradaki hata, sevgilisinin ihaneti nedeniyle aklını kaybetmiş aşk acısı çeken bir kadın rolünü canlandırmak için elinden geleni yapan Chadha'da değil, Fukrey'in yaramaz Bholi Punjaban'ı rolündedir. Chadha'nın önceki çalışmalarına aşina olanlar onu bu kadar kırılmış ve çaresiz görmekte zorlanabilirler.
Aditi Rao Hydari'nin Bibbojaan'ı, isyancıların İngiliz Raj'a karşı savaşmasına yardım eden kendine güvenen bir fahişedir.
Üzerimde silinmez bir izlenim bırakan karakterlerden biri de Sanjeeda Sheikh'in Waheeda'sıydı. Mallikajaan'ın duygusal açıdan yaralı küçük kız kardeşi olarak gösterdiği mükemmel iş için Şeyh'e özel bir teşekkür ederiz. Yüz ifadeleri, vücut dili, diyalogları, her şey birinci sınıf. Yaralı kadınlığın saflığını çok iyi aktarıyor. Bu sefer kendini aşan Şeyh'ten nedense bu kadar iyi bir performans beklemiyordum. Onun sapkın karakterinin kolayca kendi yan ürününü yaratabileceğini söylemek abartı olmaz.
Gösteri boyunca pek çok güçlü performans yayılmışken, genel tonun birkaç kez düştüğünü görmek üzücü. Gösterinin daha net kesimlerle daha keskin bir versiyonu benim için işe yarayabilirdi. Prodüksiyon tasarımı ve mesajı açısından tam not, ancak Heeramandi yüzeyin ötesinde gösterişini sürdürmekte başarısız oluyor.
Heeramandi'nin sekiz bölümünün tamamı artık Netflix'te izlenebiliyor.
Değerlendirme: 5,5/10
Manisha Koirala, Sonakshi Sinha, Aditi Rao Hydari, Sanjeeda Sheikh, Sharmin Segal, Adhyayan Suman ve Fardeen Khan gibi isimlerin yer aldığı sekiz bölümlük program, eğlencenin popüler olduğu bağımsızlık öncesi Lahor'un güçlü tavaiflerinin (nezaketçilerinin) öyküsünü konu alıyor. bölge sadece gösterişli bir genelev değil aynı zamanda seçkinlerin görgü kurallarını ve kibarlığı öğrendiği, sanat ve kültürün bir araya geldiği bir buluşma noktasıydı. Bu alanlar Nawab davranışlarının iyileştirilmesi için bir okul görevi gördü ve Bhansali'nin Heeramandi'si bu kadınların sosyal gerçekliğini ve duygusal çalkantılarını yakalamayı başarıyor.
Seçkin kırmızı ışık bölgesinin bu versiyonunda her türden tavaifle tanışacaksınız: manipülatif, kurnaz, yardımsever, kalbi kırık, hayalperest, kurnaz, intikamcı, şiirsel ve hatta asi. Her Tavaif'in kendine ait bir kişiliği ve trajik bir geçmişi olsa da, bu dönen kızların ortak noktası, hayatlarının “altın kafesi” içinde kilitli kalmanın, toplumun sözde soyluları tarafından imrenilen ve kamuoyunda ikiyüzlü bir şekilde alay konusu olmanın sefaletidir. Bu kadınların en güçlüsü bile içinde bir boşluk taşıyor ve “onu yalnızca ölümün özgürleştirebileceğine” inanıyor; buna Shahi Mahal (Kraliyet Sarayı) adında gösterişli bir genelevin sahibi olan, aralarında en etkilisi olan Koirala'nın kahramanı Mallikajaan da var.
Manisha Koirala, Heeramandi'de lüks bir genelevi olan güçlü bir tavaif oynuyor
Mallikajan sürekli sarhoştur ve küçük bir incinin fiyatını geri almak için seni göz açıp kapayıncaya kadar satmaktan korkmaz. Nawab'ları kontrol altında tutuyor, İngilizlerden korkmuyor ve muazzam bir siyasi nüfuza sahip. Koirala ekranda her göründüğünde, izleyiciyi sinirlendiren ürkütücü ve öngörülemeyen bir ruh halini beraberinde getiriyor. İlk bakışta karakteri Gangubai Kathiawadi gibi görünse de, Mallikajaan onun yarısı kadar bile iyi kalpli değil ve pervasızca bir aptal olduğunu kabul ediyor.
'İmparatorluğu' yanılmaz gibi görünse de, dokuz yaşındayken Mallika tarafından satılan aynı derecede güçlü ve kurnaz yeğeni Fareedan'ın (Sonakshi Sinha), aklında intikamdan başka bir şey olmadan Heeramandi'ye döndüğünde işler ilginç bir hal alır. Birbirini yok etmeye çalışan hırslı ve karmaşık karakterlerin yer aldığı dizi, iki zorlu kadın arasındaki güçlü çatışmayı konu alıyor.
Pek çok başka hikaye paralel ilerliyor: Genelevde doğan Alamzeb (Sharmin Segal), fahişe olmak yerine şair olmak istiyor, yetenekli Bibbojaan (Aditi Rao Hydari), İngiliz Raj'a karşı savaşan isyancılarla gizlice çalışıyor. ve afyon bağımlısı Lajjo (Richa Chadha), Heeramandi'den nefret eden ama sonunda intikamcı Waheedajaan (Sanjeeda Sheikh) olan Tawaif'e aşık olan, Londra'dan dönen Tajdar (Taha Shah Badussha) adlı kötü niyetli Nawab'a geri dönülmez bir şekilde aşık olur. Huzoor olmak isteyen alıngan Shama (Pratibha Ranta), onun gençliğini ve güzelliğini kıskanan annesine karşı sesini yükseltir.
Sharmin Segal, Heeramandi fahişesi yerine şair olmak isteyen bir tavaifin kızını canlandırıyor
Bu kadar çok örtüşen karaktere rağmen senaryo kağıt üzerinde güçlü ve etkili ve sonraki sezonlar için potansiyel taşıyor. Alışılagelmiş ticari sinemanın aksine siyah beyaz karakterler yoktur; Kötü adamlar bile değişen derecelerde insani duygularla gri bir ışıkta tasvir ediliyor. En karanlık karakterler o kadar derin bir şekilde kendi parçalarına ayrılmış ki, uzun zaman önce geride bıraktıkları duygu parçacıklarına bir göz atılması garanti ediliyor. Sinhas Fareedan'ın, Heeramandi'nin iğrenç eşcinsel pezevengi, normalde konuşkan Ustaad Ji'ye (Indresh Malik) güzel bir burun iğnesi taktığı, ardından toplu iğne başı sessizliği ve yüzünde bir duygu tsunamisinin izlediği özel bir sahne var. Sahne güçlü, büyüleyici ve kelimelere gerek kalmadan çok şey aktarıyor.
Aynı şekilde, iki mandi hizmetçisi arasında, en büyük tavaif olma yönündeki ilk hayalleri hakkında şakalaştıkları samimi bir konuşma var. Yardımcı karakterlerin en küçük nüanslarının bile tasvir edilme şekli etkileyici.
Bu arada, Taviflerin rengarenk, mücevherlerle donatılmış mahkeme salonları ile İngilizlerin lüks duvarların dışındaki işkenceci zulmü arasındaki keskin zıtlık bile büyüleyici. Hindistan'dan Çık Hareketi'nin sloganları dışarıda yankılanırken Nawab'lar, tesadüfen özgürlük mücadelesinde önemli bir rol oynayan birkaç vatansever tavaifin evi olan kraliyet genelevlerinde kutlamalarla meşgul.
Bu fahişeler, seçici tarihin sayfalarında hareketteki rollerini yakalamayı başaramamış olsalar da, gösteride bu husus ayrıntılı olarak ele alındı. Bazı Taviflerin kurnazca veya baştan çıkarıcı bir şekilde Nawab'lardan önemli bilgileri nasıl çıkardıkları veya bazen isyancıların cephanelerini saklamalarına nasıl yardım ettikleri, bir kez daha harika bir iş çıkaran Hydaris Bibbojaan tarafından ele alındı.
Heeramandi'den bir karede Sanjeeda Sheikh
Ancak üzücü olan, Bhansali'nin senaryoyu beyazperdeye uygun şekilde uyarlamakta zorlanmasıydı. Elbette abartılı setlerden bahsetmiyoruz; Tam not verilir. Mükemmel bir kitap olsa bile seri sizi bağlamayacak veya daha fazlasını istemenize neden olmayacak.
Bhansali'nin on yılı aşkın bir süredir bu fikre bağlı kaldığı göz önüne alındığında, sonuçlar aynı seviyede değil. Burada ve orada birkaç son derece güçlü sahne ve dokunaklı diyalog var, ancak gösteri bir şekilde bu ivmeyi eşit derecede uyuşuk ve zayıf bir şekilde sürdürmeyi başaramıyor. arada aşırı gerilmiş dolgu malzemesi. Birkaç gereksiz sahne olmasaydı dizi çok daha iyi olurdu.
Heeramandi'nin özellikle sonlara doğru tempo konusunda da sorunları var. Final başlı başına güçlü olsa da yedinci bölümden sekizinci bölüme geçiş ani, ani ve aceleye getirilmiş bir çaba gibi geliyor. Performanslar da karışık. Bhansali'nin yeğeni Sharmin Segal'i Mallikajaan'ın özünde bir şair olan küçük kızı Alamzeb rolüne verme kararı sonuçta diziye zarar verir. Bu kadar güzel yazılmış bir karakteri nasıl yok edebilirsin? Segal'in rüya gibi aşık bir kadın gibi görünmediği, daha çok uyuşturucu bağımlısı kaybolmuş bir insan gibi göründüğü sahneler var. Tajdar'la olan kimyası bile doğal değil ve zorlama geliyor. Adam kayırmacılık kokan oyuncu seçimi, dizinin ana karakterlerinden birinin yok edilmesiyle sona eriyor.
Fardeen Khan, kısa ekran süresi ve az diyalogu olan bir Nawab'ı canlandırıyor
Richa Chadha da Lajjo'ya yakışmıyor. Belki de buradaki hata, sevgilisinin ihaneti nedeniyle aklını kaybetmiş aşk acısı çeken bir kadın rolünü canlandırmak için elinden geleni yapan Chadha'da değil, Fukrey'in yaramaz Bholi Punjaban'ı rolündedir. Chadha'nın önceki çalışmalarına aşina olanlar onu bu kadar kırılmış ve çaresiz görmekte zorlanabilirler.
Aditi Rao Hydari'nin Bibbojaan'ı, isyancıların İngiliz Raj'a karşı savaşmasına yardım eden kendine güvenen bir fahişedir.
Üzerimde silinmez bir izlenim bırakan karakterlerden biri de Sanjeeda Sheikh'in Waheeda'sıydı. Mallikajaan'ın duygusal açıdan yaralı küçük kız kardeşi olarak gösterdiği mükemmel iş için Şeyh'e özel bir teşekkür ederiz. Yüz ifadeleri, vücut dili, diyalogları, her şey birinci sınıf. Yaralı kadınlığın saflığını çok iyi aktarıyor. Bu sefer kendini aşan Şeyh'ten nedense bu kadar iyi bir performans beklemiyordum. Onun sapkın karakterinin kolayca kendi yan ürününü yaratabileceğini söylemek abartı olmaz.
Gösteri boyunca pek çok güçlü performans yayılmışken, genel tonun birkaç kez düştüğünü görmek üzücü. Gösterinin daha net kesimlerle daha keskin bir versiyonu benim için işe yarayabilirdi. Prodüksiyon tasarımı ve mesajı açısından tam not, ancak Heeramandi yüzeyin ötesinde gösterişini sürdürmekte başarısız oluyor.
Heeramandi'nin sekiz bölümünün tamamı artık Netflix'te izlenebiliyor.
Değerlendirme: 5,5/10