Hayata gözlerini yummadan evvel evlatlarına mektup yazan Mete Lider, ”Teşkilat’a girdiğim günden beri elimden tutan, bana yol gösteren biroldukça büyüğümü toprağa verdim ellerimle. Her seferinde yıkıldım, yıkıldık… Fakat her seferinde de ayağa kalktık. Zira kalkmamız gerekiyordu. Ve artık sıra sizde!” diyerek kelamlarına başladı.
Takımındaki isimlere teker teker vedalaşan Mete Başkan’ın mektubunda şu sözler yazıyor: ”18 yaşında girdim Teşkilat’a. Biroldukca misyon yerim oldu, birfazlaca farklı iş… 1983 kışını hatırlıyorum örneğin. Beyrut’ta nazaranvdeydim, bir takip misyonu. Bilirsin Hakkı. Takipteyken vakit geçmez, vakit yavaşlar. Günlerce ve hatta kimi vakit aylarca o takip bitmez. İşte bu köstekli saat, o günlerden yadigar. Bu saat senin Hakkı. Her sıkıntı takipte vakit zaman geçmez üzere olursa bu saate bakar beni hatırlarsın. Ve de vaktin geçmekte olduğunu.
Sanırım daha 25 yaşındaydım. Yeni evlenmiştim. Daha 1 ay bile geçmeden İran’a vazifeye gittim. bakılırsav için yakalatmam gerekti kendimi, içerideki maksada ulaşmamın öteki yolu yoktu zira. Aylarca azap gördüm içeride. vazife uğruna ne söylemem gerekiyorsa onu söylemiş oldum yalnızca. daha sonra bu küçük bıçağı buldum ve bu bıçak yardımıyla esaretten kurtuldum. Bu bıçak senin Pınar. Her daim yüreğin serin, bıçağın keskin olsun kızım.
7 Ağustos 1982… Esenboğa’da teröristler 25 vatandaşımızı rehin aldı. Vatandaşlarımızı kurtarmak için girilen çatışmada birinci kurşunumu yedim. Ben senin kadar kuvvetli değilim Hulki. Tahminen sana vızıltı gelir lakin ben 4 ay hastanede yattım. Lakin sonunda ayağa kalkmayı başardım Hulki. Bu kurşun senin. Attığın zayi olmasın aslanım benim.
Hastaniçin çıktıktan bir süre daha sonra masa başında vazifelerim oldu. Kazakistan, Peru, Almanya… bu biçimdelarda öğrendim alanda kazanmanın yolunun masadan geçtiğini. Ve kalemin birtakım durumlarda kılıçtan keskin olduğunu. Zehra kızım, seni Teşkilat’a girdiğin birinci günde tanıdım. Bu kalem senin hakkın. Kalemin her daim kılıçtan keskin olsun.
daha sonra bir daha döndüm ülkeme, unvanlarım değişti lakin tek derdim vatana hizmet. Burası 3 tarafı denizlerle çevrili bir ülke. Uzay, ben bu hainler yardımıyla öğrendim tahlil yapmayı. Strateji geliştirmeyi… Bu vatanın senin üzere insanlara gereksinimi var evlat. Her plan evvel boş bir kağıda bakarak başlar. Güzel, artık ekrana bakıyorsunuz lakin bizim vaktimizde bu biçimdeydi işte. Lakin gereğince düşündükten daha sonra o kağıt kesinlikle dolar. Olmaz ya, sen de takılırsan olur da aklına öteki bir şey gelmezse bu kağıda bak. Bak ve hatırla! Sendilk evvel de bu kağıtlar bin kez boştu ve daha sonra da bin kez doldular.
Ve Gürcan… Aslan oğlum! Evvel seninle bu vatan uğrunda çalışmak daha sonra bu vatan uğrunda şehit olmadan seninle vedalaşmak nasip oldu bana. Bu mevzuda müsterihim. Seninle baban olarak helalleştim, artık sıra liderin olarak vedalaşmakta. Bu pusula senindir oğlum. Yolunun şaştığını hissettiğin vakit içinderda buna düzgün bak. Düzgün düşün ve hakikat yolu göster arkadaşlarına.
Ve sıra sende Serdar. Sen bana soğuk bir Berlin gecesinde faşistlerin nefretiyle kaybettiğin ailenden emanettin. Kutsal bir emanet. Bu emanetin tartısını taşıdım omuzlarımda senelerca. Artık bu yüzük de benden sana emanet. Şehit kanından rengini alan bu bayrağın bu emanetin de yükü ağırdır. Lakin gözüm artta değil. Bu yükü kaldıracağına eminim.”
Takımındaki isimlere teker teker vedalaşan Mete Başkan’ın mektubunda şu sözler yazıyor: ”18 yaşında girdim Teşkilat’a. Biroldukca misyon yerim oldu, birfazlaca farklı iş… 1983 kışını hatırlıyorum örneğin. Beyrut’ta nazaranvdeydim, bir takip misyonu. Bilirsin Hakkı. Takipteyken vakit geçmez, vakit yavaşlar. Günlerce ve hatta kimi vakit aylarca o takip bitmez. İşte bu köstekli saat, o günlerden yadigar. Bu saat senin Hakkı. Her sıkıntı takipte vakit zaman geçmez üzere olursa bu saate bakar beni hatırlarsın. Ve de vaktin geçmekte olduğunu.
Sanırım daha 25 yaşındaydım. Yeni evlenmiştim. Daha 1 ay bile geçmeden İran’a vazifeye gittim. bakılırsav için yakalatmam gerekti kendimi, içerideki maksada ulaşmamın öteki yolu yoktu zira. Aylarca azap gördüm içeride. vazife uğruna ne söylemem gerekiyorsa onu söylemiş oldum yalnızca. daha sonra bu küçük bıçağı buldum ve bu bıçak yardımıyla esaretten kurtuldum. Bu bıçak senin Pınar. Her daim yüreğin serin, bıçağın keskin olsun kızım.
7 Ağustos 1982… Esenboğa’da teröristler 25 vatandaşımızı rehin aldı. Vatandaşlarımızı kurtarmak için girilen çatışmada birinci kurşunumu yedim. Ben senin kadar kuvvetli değilim Hulki. Tahminen sana vızıltı gelir lakin ben 4 ay hastanede yattım. Lakin sonunda ayağa kalkmayı başardım Hulki. Bu kurşun senin. Attığın zayi olmasın aslanım benim.
Hastaniçin çıktıktan bir süre daha sonra masa başında vazifelerim oldu. Kazakistan, Peru, Almanya… bu biçimdelarda öğrendim alanda kazanmanın yolunun masadan geçtiğini. Ve kalemin birtakım durumlarda kılıçtan keskin olduğunu. Zehra kızım, seni Teşkilat’a girdiğin birinci günde tanıdım. Bu kalem senin hakkın. Kalemin her daim kılıçtan keskin olsun.
daha sonra bir daha döndüm ülkeme, unvanlarım değişti lakin tek derdim vatana hizmet. Burası 3 tarafı denizlerle çevrili bir ülke. Uzay, ben bu hainler yardımıyla öğrendim tahlil yapmayı. Strateji geliştirmeyi… Bu vatanın senin üzere insanlara gereksinimi var evlat. Her plan evvel boş bir kağıda bakarak başlar. Güzel, artık ekrana bakıyorsunuz lakin bizim vaktimizde bu biçimdeydi işte. Lakin gereğince düşündükten daha sonra o kağıt kesinlikle dolar. Olmaz ya, sen de takılırsan olur da aklına öteki bir şey gelmezse bu kağıda bak. Bak ve hatırla! Sendilk evvel de bu kağıtlar bin kez boştu ve daha sonra da bin kez doldular.
Ve Gürcan… Aslan oğlum! Evvel seninle bu vatan uğrunda çalışmak daha sonra bu vatan uğrunda şehit olmadan seninle vedalaşmak nasip oldu bana. Bu mevzuda müsterihim. Seninle baban olarak helalleştim, artık sıra liderin olarak vedalaşmakta. Bu pusula senindir oğlum. Yolunun şaştığını hissettiğin vakit içinderda buna düzgün bak. Düzgün düşün ve hakikat yolu göster arkadaşlarına.
Ve sıra sende Serdar. Sen bana soğuk bir Berlin gecesinde faşistlerin nefretiyle kaybettiğin ailenden emanettin. Kutsal bir emanet. Bu emanetin tartısını taşıdım omuzlarımda senelerca. Artık bu yüzük de benden sana emanet. Şehit kanından rengini alan bu bayrağın bu emanetin de yükü ağırdır. Lakin gözüm artta değil. Bu yükü kaldıracağına eminim.”